شکنجه و آزار تا به کی؟

 درخیال خود به ناله هایی میاندیشم که در زمان شکنجه و آزار توسطعاملان وظالمان از انسان‌ها به آسمان رفته است. از کسانی که فقط از حقانسان‌ها سخن گفته اند از کسانی که خود را سپر بلای دیگران کردهاندتا شاید بتوانند صدای ظلم و ناحقی را به گوش جهانیانبرسانند.هموطنم با تو صحبت میکنم با تویی که ایرانی بودنمان ما رابهم پیوند می‌دهد فرق نمیکند زن هستید یا مرد، پیر یا جوان، داخل و یاخارج از ایران سال‌هاست بدون اینکه به حق وحقوق خود آگاه باشیمزیر پرچم جمهوری اسلامی به سختی و مشکلات زنده مانی کرده ایمسالهاست که شاهد شکنجه ها وازار در زندانها به انسان‌هایی که درمقابل ظلم و پایمال شدن حق انسان‌ها سکوت نکرده اند ونیز شاهدوقایع و اتفاقات وحشتناک و درد اور و ویران شدن احترام به کرامتانسانی بوده ایم و اما بی خبر از اینکه بدانیم ماده۵ اعلامیه جهانیحقوق بشر که هیچ کس نمیبایست مورد شکنجه یا بی رحمی و آزار و یاتحت مجازات غیر انسانی ویا رفتاری قرار گیرد که منجر به تنزل مقامانسانی گردد و همچنین ماده ۱ کنوانسیون منع شکنجه ۱۹۴۸ این عملرا که عبارت است از ایراد عمدی هرگونه فعلی با درد و یا رنج شدیدفیزیکی یا روحی یک فرد از جانب مامور رسمی و یا با تحریک یا اجازهسکوت او و یا شخصی دیگر که در سمت رسمی است عمل می‌کند بهمنظور اخذ اطلاعات یا اقرار شخص و یا اشخاص و مجازات بابتعملی که شخص یا اشخاصی به آن مرتکب شده یا مظنون به ارتکاب آنهستند یک جرم مستقل محسوب می‌شودو بر طبق آن دولت‌ها علاوه براجتناب از صدور و مجوز یا مشارکت در ارتکاب این جرم باید از وقوع آننیز پیشگیری کنند. در این چند دهه دولت جمهوری اسلامی ایرانهمواره به شکنجه وازار انسان‌ها به تکرار متوسل شده و این یک امررایج است وبه صورت فراگیر ‌سازمان یافته در زندانهای ایران اعمالمی‌شود که این جرم به هیچ وجه توجیح پذیر نیست و ناقض دو قاعده  بنیادین ممنوعیت مطلق شکنجه و لزوم احترام به کرامت ذاتی انسانیمحسوب میشود.اگر نگاهی به قانون اساسی ایران به اصل ۳۸ که حکماقرار ناشی از شکنجه بیندازید خواهید دید که طبق این اصل اجبارشخص به شهادت و اقرار یا سوگند مجاز نیست و چنین شهادت و اقراریا سوگند فاقد ارزش و اعتبار است متخلف از این اصل طبق قانونمجازات می‌شود.و همینطور در اصل ۳۹ که حتک حرمت وحیثیت کسیکه به حکم قانون دستگی یا بازداشت ویا زندانی شده باشد به هرصورت ممنوع می باشد. اما متاسفانه باید بگویم که که این دو اصلحتی با تلاش برخی از نمایندگان مجلس هرگز به تایید ‌شورای نگهبانبرای عادی شدن این قانون نرسید.طی چهار دهه افرادی در زندانهایجمهوری اسلامی کشته شده اند که رسانه و وکلای آنها شکنجه را عاملمرگشان دانسته اند. آیا زمان آن نرسیده است که همه به این حق که هیچکس نمیتواند انسانی را مورد شکنجه و آزار قرار دهد و کرامت انسانیوی را از بین ببرد آگاه شویم؟ آیا زمان آن نرسیده تا تمام جهان ببینندبرخی انسان‌های به ظاهر انسان یا انسان نمایان چگونه لبریز از نفرتوکینه هستند و کینه و نفرت آنها را به اعمال وحشیانه ای با پیکر دیگرهموطنان خود وادار می‌کند