حقوق زن، بر مبنای شرع و عرف فقط در مونث بودنش خلاصه می شود.
اما زن بودن فراتراز مونث بودن است.
سالهاست که زنان خواهان حق و حقوق طبیعی خود و رفع تبعیض های جنسیتی هستند. بویژه در ایران، اگرچه بیش از۱۰۰سال از تعیین ۸ مارس روز جهانی زن می گذرد، اما همچنان ممنوعیت های زیادی برای زنان ایران وجود دارد، حتی در مورد ابراز عقیده. مروری کوتاه :سال جاری برای زنان ایران در عرصه‌های گوناگون اجتماعی، سیاسی، حقوق بشری و عقیدتی همراه بود با انواع اتهام ها، بازجویی ها، بازداشت ها، شکنجه ها و تهدیدات برای گرفتن اعترافات اجباری و دریافت حکم‌های ناعادلانه
در آستانه جشن ها و برگذاری مراسم روزجهانی زن، از خانمها فاطمه محمدی و رخساره قنبری نوکیشان مسیحی ایران یاد می کنیم که تنها بخاطرعقایدشان درگیر محکومیت های سنگین هستند، یا زنانی همچون فرانه منصوری، فیروزه شفیع‌زاده، کیانا رضوانی، کیمیا مصطفوی و میترا بدرنژاد که به دلیل بهایی بودنشان باید متحمل شکنجه های روحی و جسمی بازجویان وحبس های طولانی مدت شوند، یاد می کنیم ازبانوان کنشگر و سیاسی ایران که در زندان های سراسر کشور محبوسند زندان هائی که همراه است با شیوع انواع بیماری‌ها، محرومیت از حق دسترسی به درمان و خدمات پزشکی، فقدان بهداری استاندارد، نبود تجهیزات پزشکی در زندان‌ها، عدم نظارت سازمان یافته بر رفتار حرفه‌ای پزشکان و بهیارانِ حاضر در بهداری زندان ها، عدم تشخیص پزشکی، عادی‌سازی بیماری، ممانعت از اعزام به مراکز درمانی خارج از زندان، انکار شرایط بحرانی جسمی زندانیان از سوی کادر بهداری و تحمیل هزینه‌های درمانی بر پیکره‌ی فرد بازداشتی و خانواده‌ی آنان.
حقوق زنان، دو کلمه ای که در مفهوم بیانگر آزادی و حقوق زنان در تمامی عرصه های زندگی خانوادگی، اجتماعی و شهروندی است اما در ایران و در پرتو قوانین جاری کشور این مفاهیم به رسمیت شناخته نمی شود. از جمله: تبعیضات موجود علیه زنان: حق انتخاب همسر، حق تحصیل، حق ازدواج، حق حضانت بچه، حق برابری و عدم تبعیض، فقدان حقوق و دستمزد مساوی، درمقابل کار مساوی، اجبار در کسب مجوز از همسر، برای خروج از کشور، عدم امکان حضوردر ورزشگاه‌ها، برای مسابقات آقایان، استفاده از حجاب و پوشش اجباری با موازین فرمایشی. زیرا اکثر قوانین و اصول مندرج در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر خلاف اهداف مکتوب شده در سند ۲۰۳۰ یونسکو و اعلامیه جهانی حقوق بشر است.
قوانینی که آشکارا ناقض اصل بیستم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است
اما برخورداری از قوانین حمایتی و برابری خواهانه، از حقوق ابتدایی و ذاتی زنان است.
با استناد به مواد ۲ ،۱۶ و ۲۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر و استناد به هدف پنجم مندرج در سند ۲۰۳۰ یونسکو
ماده ۲ اعلامیه حقوق بشر: هر کس میتواند بدون هیچگونه تمایز مخصوصا از حیث نژاد، رنگ، جنس، زبان، مذهب، عقیدهٔ سیاسی یا هر عقیده دیگر و همچنین ملیت، وضع اجتماعی، ثروت، ولادت یا هر موقعیت دیگر، از تمام حقوق و کلیهٔ آزادی‌هائیکه در اعلامیه ذکر حاضر شده است، بهره‌مند گردد.
ماده ۱۶ (۱)هر زن و مرد بالغی حق دارند بدون هیچگونه محدودیت از نظر نژاد، ملیت، تابعیت یا مذهب با همدیگر زناشوئی کنند و تشکیل خانواده دهند. در تمام مدت زناشوئی و هنگام انحلال آن، زن و شوهر در کلیه امور مربوط بازدواج، دارای حقوق مساوی میباشند، (۲ )ازدواج باید با رضایت کامل و آزادانهٔ زن و مرد واقع شود، (۳ )خانواده رکن طبیعی و اساسی اجتماع است و حق دارد از حمایت جامعه و دولت بهره‌مند شود.
ماده ۲۲: هر کس بعنوان عضو اجتماع حق امنیت اجتماعی دارد و مجاز است بوسیله مساعی ملی و همکاری بین‌المللی حقوق اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خود را که لازمهٔ مقام و نمود آزادانه شخصیت او است با رعایت تشکیلات و منابع هر کشور بدست آورد.
هدف پنجم از سند ۲۰۳۰: برابری جنسی: به برابری جنسی برسیم و تمامی دختران و زنان قدرتمندتر گردند.
